Prolog.

             Pełnia księżyca. Jego światło przebijające się przez szyby okienne w pokoju Chels. Bezsenność zaczynała powoli męczyć dziewczynę. Nieprzespane noce źle wpływały na jej funkcjonowanie w dzień, ale jej to nie przeszkadzało. Gorzej było z ludźmi, z którymi zmuszona była pracować. Dom, w którym mieszkała tak naprawdę był więzieniem dla osiemnastoletniej Chelsea Anderson. Z momentem ukończenia dziesiątego roku życia zmuszana była do ciężkich prac domowych. Zajmowaniem się chorymi dziadkami, robieniem zakupów, gotowaniem wszystkich potraw, przygotowywaniem domu na różne przyjęcia, dziewczyna była już tak zmęczona, że po skończeniu swojej pracy zamykała się w swoim pokoju i kładła do łóżka. Ale nie spała. Dlaczego? Sama zadawała sobie to pytanie. Być może bała się, że za chwilę znów będzie musiała wstać. Tak, w pewnym sensie tym była spowodowana jej bezsenność.
Była godzina piąta nad ranem. O tej porze powinna wstawać już do pracy. Podniosła się z łóżka i ledwo podeszła do okna, by przewietrzyć pokój, albo raczej strych, w którym mieszkała, a drzwi się otworzyły. Przestraszyła się bardzo widząc w nich swoją macochę. Spojrzała jeszcze raz na zegarek, aby upewnić się, że na pewno wstała o tej godzinie co zawsze. Usłyszała śmiech swojej opiekunki.
- Nie przyszłam tu po to, by na ciebie nawrzeszczeć - powiedziała. Kontynuowała widząc zdziwienie malujące się na twarzy dziewczyny - Wraz z Tom'em postanowiliśmy dać ci wolne na dzisiejszy dzień. Zatrudniona na dziś została inna dziewczyna, której zapłacimy za pracę, którą ty powinnaś wykonać.
- Ta dziewczyna chyba nie wie na co się zdecydowała - Chelsea powiedziała to cicho. Dobrze, że na tyle cicho, by jej macocha nie była w stanie dokładnie usłyszeć o co chodziło.
- Co tam brzęczysz? - zapytała układając dłonie na biodrach.
- Nic. Zastanawiam się tylko skąd taka decyzja.
- Nie jesteśmy na tyle źli, by zmuszać innych do pracy 24 godziny na dobę.
Po tych słowach wypowiedzianych przez macochę Anderson nie wiedziała czy ma się zaśmiać, czy po prostu przemilczeć. Nic nie powiedziała. Nie chciała, by kobieta zmieniła zdanie. Wtedy dziewczyna na pewno musiałaby pracować o wiele ciężej niż dotychczas. Podziękowała kobiecie za wolny dzień i kiedy ta opuściła pokój zamykając za sobą drzwi, podskoczyła z radości. Wreszcie ma dzień tylko dla siebie. Nie będzie musiała przejmować się chorymi dziadkami, ani przygotowywaniem wszystkiego na imprezę, która tego dnia miała się odbyć. Cały dzionek może spędzić na zewnątrz, lub ewentualnie w swoim pokoju. Sama nie wiedziała co będzie dla niej najlepszym wyjściem. Podniosła głowę, by spojrzeć w błękitne, bezchmurne niebo.
- A co, jeśli już nigdy nie będę mogła wyjść na zewnątrz? - zastanawiała się na głos - Co, jeśli to jakiś podstęp? - spuściła powoli głowę i spojrzała prosto przed siebie - Nie mogę pozwolić na dalsze gnębienie siebie. Jestem jeszcze młodą dziewczyną! Całe życie przede mną! Muszę coś z tym zrobić.
Chelsea często mówiła o sobie do samej siebie. To, co mówiła zawsze było prawdą. Podobnie jak w tym przypadku. Chciała zmienić swoje życie. I ten dzień mógł być nowego początkiem. Postanowiła zrobić coś, co na pewno jej pomoże. Tylko...
Od czego zacząć?

ooo

No to mamy prolog.

Mamy nowe opowiadanie, z którym mam nadzieję - przetrwam długo!

Nie wiem kiedy dodam rozdział pierwszy więc nie pytać. ^^